Patron szkoły
Tadeusz Kościuszko
Urodził się 4 lutego 1746 r. w Mereczowszczyźnie, zmarł 15 października 1817 r. w Solurze. Był wojskowym, generałem polskim i amerykańskim, a także bohaterem narodowym tych krajów.Ukończył Szkołę Rycerską w Warszawie.
Po zakończeniu nauki został wysłany jako stypendysta królewski do Paryża, gdzie uzupełnił wiedzę z zakresu inżynierii wojskowej. Walczył o wolność Stanów Zjednoczonych. Ponieważ Kościuszko posiadał wykształcenie inżynieryjne, otrzymał ważne zadanie umocnienia rejonu Filadelfii. Z polecenia wywiązał się doskonale i otrzymał awans na pułkownika. Dowództwo amerykańskie zleciło Kościuszce kolejne ważne zadanie: miał pokierować budową umocnień, które mogłyby zatrzymać pochód Anglików. Efekt pracy był imponujący. Gdy jesienią 1777 r. Anglicy przystąpili do oblężenia Saratogi, kolonistom udało się stawić silny opór. Rok później wysłano Kościuszkę z zadaniem umocnienia rejonu West Point.
Dzieło Polaka opisał amerykański oficer: „Nadał fortecy taką siłę, iż odstraszała nieprzyjaciela od wszelkiego pokuszenia się o zdobycie panowania nad Krainą Wyżyn”. W 1784 r. Kościuszko powrócił do Polski. W czasie kampanii 1792 r. wyróżnił się w bitwie pod Dubienką. Otrzymał wówczas order Virtuti Militari. Zorganizował powstanie antyrosyjskie po II rozbiorze Polski, zwane od jego nazwiska insurekcją kościuszkowską. Ogłoszenie aktu powstania nastąpiło w dniu 24 marca 1794 r. w Krakowie. Na jego mocy Kościuszko stał się „Najwyższym naczelnikiem sił zbrojnych”.
4 kwietnia 1794 r. rozbił część wojsk rosyjskich pod Racławicami. 10 października poniósł klęskę pod Maciejowicami, dostał się do niewoli rosyjskiej. W 1796 r. car Paweł I uwolnił Tadeusza Kościuszkę. Do 1798 r. przebywał na emigracji w Stanach Zjednoczonych, następnie we Francji. Kościuszko popierał tworzenie Legionów Polskich, ale był przeciwny nadmiernej ich zależności od Napoleona.
Inspirował broszurę Józefa Pawlikowskiego „Czy Polacy mogą wybić się na niepodległość”. W 1806 r. odmówił współpracy z Napoleonem, a w 1815 r. z carem Aleksandrem I. Ostatecznie osiadł w Szwajcarii, gdzie zmarł w 1817 r.
